„Kolaże (i nie tylko)”. Wystawa prac Marii Kossak-Wąsowskiej z lat 70. i 80. XX w.
Galeria Niebieska, ul. Krakowska 4, wystawa czynna od 1 marca do 18 kwietnia.
Prace prezentowane na wystawie:
- pięć kolaży z lat 80. XX w. z cyklu „Po drugiej stronie zwierciadła”; prace te były prezentowane w Galerii „Rękawka” w Krakowie w 1991 r.
- Martwa natura z krzesłem (tempera), 1978
- kolaż „Muzyka”, 1984
- autoportret – kolaż, 1977
- dwa portrety Richarda Chamberlaina – olej, 1987 r.
„MARIA KOSSAK-WĄSOWSKA urodziła się i mieszka w Tarnowie. Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie (1977). Autorka kilku indywidualnych wystaw malarstwa, rysunku, collage’u, form przestrzennych i fotografii. Wystawy były prezentowane w Tarnowie, Dębicy, Żabnie, Nowohuckim Centrum Kultury i w Krakowie. W 1977 r. otrzymała nagrodę w konkursie fotograficznym pisma „Nie z tej Ziemi”. W 1997 r. stworzyła teatr plastyczny Strefa Mroku – Jaskinia Pająków z muzyką Vangelisa. Była to nowa forma artystyczna Kossak-Wąsowskiej, w której artystka poruszała się na granicy teatru, filmu i malarstwa. Spektakl był prezentowany m.in. w Tarnowie, Dębicy, Krakowie, Rzeszowie, Jarosławiu i innych”.
/za: okładka książki „Zielona żaba” Marii Kossak, 2024/
„Siłą collage’u Marii Wąsowskiej jest swoboda wyobraźni i zrodzone z niej bogactwo skojarzeń, pozwalające jej z mrowia form, barw, postaci i przedmiotów wybrać te właściwe i stworzyć z nich nową całość o nowym, często diametralnie od poprzedniego różnym, znaczeniu i równie odmiennej estetyce. Różnice między tym, co estetyczne a nieestetyczne, tym co wartościowe a banalne nie odgrywają żadnej roli w wyborze elementów, które albo inspirują Wąsowską, albo które artystka przetwarza w trakcie procesu twórczego. Interesujące jest to, że udało się jej znaleźć własny styl i utrzymać w swojej twórczości równowagę między tym, co aktywne a pasywne. Tę aktywność-pasywność można wykazać we wszystkich jej pracach. Przypadek i zasady logiki przenikają się przy tym nawzajem. Załamania czy dysonanse są znamienne dla jej stylu. Trzeba wyczuć w pracach Wąsowskiej granicę zrozumienia, przestudiować system logiczny organizujący jej twórczość, zanalizować powtarzające się stale zasady i struktury. Dada, metamorfoza, surrealizm, ekstrawagancja, załamania formy, szereg stylów, prób, zaprzeczeń samej sobie, powroty do wcześniejszych pomysłów: wszystko to oślepia, „drażni”, inspiruje, wyzwalając szereg emocji. Twórczość Marii Wąsowskiej z pozoru pełna wewnętrznych sprzeczności dowodzi jednak stosowania żelaznych zasad spajających w całość poszczególne prace. Tak bardzo charakterystyczna twórczość plastyczna Marii Wąsowskiej jest przede wszystkim wypowiedzią osobistą, nacechowaną subtelnymi odczuciami, instynktem indywidualnego talentu i ogromnej wyobraźni. Spotkanie zatem z twórczością Wąsowskiej wzbogaca i służy głębszej refleksji nad subiektywnym odbiorem świata”.
/z recenzji Joanny Gościej, Kraków, 28.07.1987 r./.
